Ενώ βρέθηκα στο νησί για άλλο λόγο, από την δεύτερη ημέρα άρχισα να αναζητώ περισσότερες πληροφορίες για το ναυπηγείο. Ένα απόγευμα που περιπλανιόμουν στα σοκάκια της πόλης γνώρισα ένα ντόπιο Συριανό ο οποίος μου εξήγησε ότι το ναυπηγείο της Σύρου είναι ένα από τα τελευταία της Ελλάδος και ότι μάλλον μέσα στους επομένους μήνες θα κλείσει.
Αμέσως θέλησα να βρώ τροπο να μπω μέσα και να το φωτογραφήσω, πράγμα που στην αρχή φάνταζε απίθανο. Τελικά, παρόλο που ήταν δύσκολη η πρόσβαση στους χώρους του κατάφερα, με τα πολλά, να πάρω την άδεια.
Μπαίνοντας μεσα -και ενώ μου τοποθέτησαν ένα κράνος στο κεφάλι- έπιασα κουβέντα με τους εργαζόμενους οι οποίοι, παρόλη την ταλαιπωρία τους ήταν ευδιάθετοι και πρόθυμοι να με ξεναγήσουν στα διάφορα τμήματα. Ανάμεσα στους χώρους που επισκεφτήκα ήταν το σχεδιαστήριο, το ξυλουργείο, το χυτήριο, το καμινευτήριο και το λεβητοποιείο.
Καθώς περπατούσαμε, οι εργαζόμενοι μου περιέγραψαν το πώς το ναυπηγείο πέρασε από δεκάδες χέρια και από διαδοχικές φάσεις ακμής και παρακμής και μου εξήγησαν, σ’ ένα κλίμα γενικότερης συγκίνησης, τους λόγους για τους οποίους κλείνει το ναυπηγείο.
Μου είπαν ότι λόγω της στάσης πληρωμών και των συνεχόμενων απεργιών που γίνονται υπάρχουν μεγάλες καθυστερήσεις στις παραδόσεις των ήδη ναυπηγούμενων πλοίων με αποτέλεσμα να μην έρχονται νέα πλοία. Αυτό έχει οδηγήσει την οικονομική κατάσταση του ναυπηγείου στα πρόθυρα του κλεισήματος.
Όσο το ναυπηγείο παραμένει ζωντανό βοηθάει τόσο την τοπική οικονομία του νησιού όσο και τους εργαζόμενους που γνώρισα. Εφόσον κλείσει περίπου 300 με 350 εργαζόμενοι και οι οικόγενειές τους θα βρεθούν στον δρόμο.
Του Νίκου Χριστοφάκη για το vice.gr
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Δεν διμοσιεύονται σχόλια υβριστικού περιεχομένου. Την αποκλειστική ευθύνη για τα σχόλια την έχουν οι σχολιαστές.