Ο 29χρονος μίλησε για τις δυσκολίες που έχει περάσει στη ζωή του, αφού έμαθε να ζει από 11 χρονών χωρίς οικογένεια, αφού οι γονείς του τον έστειλαν στο Ιράν για να τον κρατήσουν ζωντανό από την φωτιά του πολέμου.
«Βασανίστηκα πολύ στο Ιράν. Με είχαν βάλει σε κέντρο κράτησης. Μας έδεναν και μας χάραζαν, όχι βαθιά, ίσα ίσα για να τσούζει. Επειδή δεν είχα την τύχη, την ευκαιρία να σπουδάσω στη χώρα μου, στο Ιράν δούλευα οικοδομή, δεν άντεχα άλλο. Μετά πήγα σε εργοστάσιο, δεν άντεχα άλλο. Μάζεψα λίγα λεφτά και αποφάσισα να έρθω στην Ευρώπη, για να σπουδάσω και να αγαπάω αυτό που κάνω», είπε λέγοντας πως στην Ελλάδα ήρθε το 2006 και συμπλήρωσε: «Στη ζωή μου έχω χάσει πάρα πολλά πράγματα, αλλά προσπαθώ να τα ξαναβρώ. Όπως το όνειρό μου. Το να σπουδάσεις δεν είναι ποτέ αργά. Θέλω να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα».
Ο Ζαχίρ όμως πέρασε εξίσου δύσκολα και στην Ελλάδα αφού αναγκάστηκε να κοιμάται σε παγκάκι. Τα δούλευε στην οικοδομή και το βράδυ πήγαινε στο σχολείο για να βγάζει μερικά χρήματα, ενώ το βράδυ επέστρεφε στο παγκάκι του. Όταν προσπάθησε να γραφτεί στη σχολή μαγειρικής του ΟΑΕΔ δεν έγινε δεκτός μέχρι που κάποιος τον βοήθησε να συμπληρώσει σωστά τα χαρτιά και εν τέλει τον δέχτηκαν.
Ο Ζαχίρ περιέγραψε τη ρατσιστική εμπειρία που είχε με υποψήφιο εργοδότη του στη χώρα μας, ο οποίος μόλις έμαθε την καταγωγή του του είπε πως… δεν ήταν μ@λ@κας για να πάρει στο μαγαζί του Αφγανό.
«Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να βρω δουλειά. Μία φορά με ρώτησαν από πού είμαι. Είπα από το Αφγανιστάν και μου είπε ‘εγώ δεν είμαι μ@λ@κας να βάλω Αφγανό στο μαγαζί μου’. Ντράπηκα εκεί για τον εαυτό μου. Ντράπηκα γιατί είμαι Αφγανός. Εγώ δεν μπορώ να πω σε έναν άνθρωπο ‘δεν σε παίρνω στη δουλειά γιατί είσαι Αφγανός ή γιατί είσαι μαύρος’. Εγώ πρέπει να δω την ομορφιά των ανθρώπων, από μέσα τους» είπε φορτισμένος συναισθηματικά.
Λίγες μέρες πριν είχε μάθει πως η μητέρα του αγνοούνταν ξανά λόγω των πολεμικών συγκρούσεων στο χωριό του.Ζούσε λοιπόν με τον φόβο πως και εκείνη είχε σκοτωθεί, αλλά ευτυχώς κατάφερε να επικοινωνήσει μαζί της. Έχει να τη δει από το 2000. Το μόνο που θέλει είναι να την κρατήσει ξανά στην αγκαλιά της.
«Το όνειρό μου, το κουράγιο, τα έχω χάσει από τα παιδικά μου χρόνια, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, αλλά εγώ προσπαθώ να το βρω. Για μένα το MasterChef είναι να ξαναβρώ την ελπίδα μου, την ενέργεια. Θέλω να ξαναβρώ τη δύναμή μου. Έχω όνειρο, αλλά δεν έχω τα φτερά, για να πετάξω», είπε κλείνοντας.
Πηγή: http://bit.ly/2LwBW5o
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Δεν διμοσιεύονται σχόλια υβριστικού περιεχομένου. Την αποκλειστική ευθύνη για τα σχόλια την έχουν οι σχολιαστές.