Η σχέση μητέρας – κόρης και η εναλλαγή των ρόλων αυτών είναι το διαχρονικό θέμα με το οποίο καταπιάνεται η Μαρίνα Γιώτη στο best seller βιβλίο της Μια Καρδιά. Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας μίλησα μαζί της για την επίδραση που είχε το βιβλίο σε εκείνη και όσα της γράφουν οι αναγνώστες της.
Στο βιβλίο σου αγγίζεις το θέμα της εναλλαγής των ρόλων, η κόρη που γίνεται μητέρα. Ποια ήταν η αφορμή για να καταπιαστείς με αυτό;
Το Μια Καρδιά ξεκίνησε από ένα γράμμα που έγραψα στην κόρη μου όταν ήταν μόλις 2 χρόνων. Ήξερα ότι εκεί κοντά στην εφηβεία τα πράγματα δυσκολεύουν και ήθελα να θυμάται ότι θα είμαι πάντα δίπλα της, ό,τι και να γίνει. Ήθελα να της πω ότι τη μέρα που γεννήθηκε έκλεψε την καρδιά μου για πάντα και από εκείνη τη στιγμή χτυπούσε στο δικό της στήθος. Ό,τι ένιωθε και ζούσε τα ένιωθα και τα ζούσα μαζί της. Δεν υπήρχε πια «εγώ» αλλά μόνο «εμείς». Καθώς έγραφα, όμως, ανακάλυψα ότι μιλούσα και για τη δική μου μητέρα. Συνειδητοποίησα ότι η καρδιά της μάνας δίνεται από γενιά σε γενιά σαν μια αιώνια σκυταλοδρομία, με όλη την αγάπη, τους φόβους, τις χαρές και τις λύπες. Κατάλαβα ότι τίποτα δεν χάνεται πραγματικά, αν το μεταδίδουμε στα παιδιά μας.
Αυτή η κλισέ ατάκα «όταν γίνεις γονιός, θα καταλάβεις», τελικά, πόση αλήθεια εμπεριέχει;
Είναι μεγάλη αλήθεια. Όταν κάνεις παιδιά, ξαφνικά ακούς να βγαίνουν από το στόμα σου όλα όσα είχες ακούσει από τη δική σου μητέρα. Δεν γίνεται να μην το αναγνωρίσεις, γιατί συμβαίνει πολύ συχνά και οι φράσεις είναι περιέργως πανομοιότυπες! Χτυπάνε σαν καμπανάκι στο μυαλό μας.
Διαβάζοντας διάφορα σχόλια στο Ιnternet για το βιβλίο σου, είδα πως πολλοί αναγνώστες, αλλά και κριτικοί βιβλίου, δεν έκρυψαν τη βαθιά συγκίνηση που τους προκάλεσε η ανάγνωσή του. Θυμάσαι τη δική σου συναισθηματική κατάσταση γράφοντάς το;
Όταν έγραφα, οι ορμόνες από τη γέννηση της κόρης μου ήταν ακόμη ιδιαίτερα ανεβασμένες, οπότε έτσι κι αλλιώς έκλαιγα συνεχώς. Δεν είχα ιδέα όμως ότι θα άγγιζε τόσο πολλές γυναίκες, μανάδες και κόρες κάθε ηλικίας. Το διαβάζω σε όλες τις παρουσιάσεις μου και κάθε φορά βλέπω όλες τις μαμάδες να κλαίνε, χωρίς καμία εξαίρεση. Όχι μόνο επειδή είναι μάνες, αλλά κυρίως γιατί είναι κόρες. Ανακάλυψα μετά την έκδοση του βιβλίου ότι αυτά τα συναισθήματα είναι πραγματικά οικουμενικά και αφορούν κάθε γυναίκα. Γι’ αυτό και το βιβλίο έχει αυτή την τεράστια επιτυχία, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Ποιο είναι το πιο συγκινητικό μήνυμα που σου έχουν στείλει για το βιβλίο;
Έχω λάβει πολλά μηνύματα γι’ αυτό το βιβλίο. Ίσως τα περισσότερα από κάθε άλλο βιβλίο μου. Μια μαμά με ευχαρίστησε, γιατί είχαν διαβάσει το βιβλίο με την 4χρονη κόρη της και την επόμενη μέρα τσακώθηκαν για κάτι. Η κόρη της ανέβηκε στο δωμάτιό της, έφερε το βιβλίο και της είπε: «Μαμά, εμείς δεν κάνει να τσακωνόμαστε, γιατί είμαστε ένα».
Υπάρχει περίπτωση να βλέπεις την κόρη σου να κάνει κάτι ακριβώς όπως εσύ όταν ήσουν στην ηλικία της και να αντιδράς αντίστοιχα, όπως έκανε τότε η δική σου μητέρα;
Πολλές περιπτώσεις! Μία χαρακτηριστική είναι όταν μπήκα στην εφηβεία, που της έκανα κριτική για το τι φορούσε ή πώς χτένιζε τα μαλλιά της. Μετά από λίγο φορούσα ακριβώς τα ίδια ή έφτιαχνα τα μαλλιά μου ακριβώς όπως εκείνη, πράγμα που κάνει και η δική μου κόρη. Αναγνωρίζοντάς το, όμως, κάνω τις αναπνοές που έμαθα στη yoga και προσπαθώ να αντιδράσω με την ίδια ηρεμία που αντιδρούσε και η δική μου μητέρα. Εξακολουθεί να είναι το παράδειγμά μου και όταν πιέζομαι, ενστικτωδώς ανατρέχω σε ό,τι έκανε εκείνη.
Οι Ελληνίδες μαμάδες εξακολουθούν να είναι όσο υπερπροστατευτικές ήταν σε προηγούμενες δεκαετίες ή πλέον αφήνουν χώρο στα παιδιά τους;
Είμαστε καλύτερα ενημερωμένες και γι’ αυτό συνειδητά προσπαθούμε να αφήσουμε χώρο στα παιδιά μας. Μας είναι ακόμη πολύ δύσκολο, γιατί έχουν επηρεάσει το υποσυνείδητό μας γενιές και γενιές υπερπροστατευτισμού, αλλά νομίζω πως βελτιωνόμαστε.
Εσύ πώς διαχειρίζεσαι τις διαφωνίες/εντάσεις με την κόρη σου;
Με όση υπομονή διαθέτω. Προσωπικά, το ότι έγινα μητέρα ήταν και είναι μια άσκηση υπομονής. Δεν ήμουν υπομονετικός άνθρωπος πριν από την κόρη μου. Προσπαθώ να θυμάμαι ότι δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς και να διορθώνω τα λάθη μου, να ζητάω συγγνώμη και να της θυμίζω πόσο απεριόριστα την αγαπώ. Πιστεύω ότι, όταν υπάρχει αδιαπραγμάτευτη αγάπη, τα όποια λάθη λειαίνονται με την πάροδο του χρόνου και τη συνεχή προσπάθεια. Η ανατροφή των παιδιών δεν είναι αγώνας ταχύτητας, αλλά μαραθώνιος.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.
Πηγή
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Δεν διμοσιεύονται σχόλια υβριστικού περιεχομένου. Την αποκλειστική ευθύνη για τα σχόλια την έχουν οι σχολιαστές.