Αν οι διαχειριστές θεωρούν ότι δεν θα έπρεπε να ανέβει τέτοιο θέμα, θα το κατανοήσω απόλυτα αλλά αυτή τη στιγμή είμαι σε τόσο απελπιστική κατάσταση και δεν έχω κανέναν να μπορέσω να μιλήσω. Ακόμη και να το γράψω εδώ και να χαθεί στα μη αναρτημένα πιστεύω οτι θα μου δώσει λίγη γαλήνη.
Πριν δυο μήνες έχασα το κoριτσάκι μου. Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο με πόνους γέννας και με την βαλιτσούλα μου έτοιμη, φτάσαμε εκεί με ανυπομονησία να πάνε όλα καλά. Στην αίθουσα προετοιμασίας ησυχία.Δεν ακουγόταν η καρδούλα της πια. Εκείνοι οι παλμοί οι γρήγοροι και γεμάτοι ζωντάνια, έπαψαν απλά να ηχούν.
Μια εκκωφαντική ησυχία στον υπέρηχο και πρόσωπα ανήσυχα τριγύρω να μην αρθρώνουν ούτε λέξη. Μέσα σε λίγες ώρες και μετά από καισαρική συνειδητοποιήσαμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να την νιώσουμε στα χέρια μας, να την αγκαλιάσουμε να την χαϊδέψουμε να την δούμε να μεγαλώνει.
Οι δικοί μου έχουν υποστεί απόλυτο σοκ και όταν προσπαθώ να πω κάποια κουβέντα να μιλήσω ακούω το συνηθισμένο "είναι σκληρό αλλά πρέπει να συνεχίσουμε".
Έχω και ένα μικρό αγοράκι 3 χρονών και είναι ο μόνος λόγος που κρατάω ακόμη τα λογικά μου αλλά μανούλες μου.. πονάω αφάνταστα.
Βουρκώνω στα καλά καθούμενα. Περνάει ποτέ; Πως μπορεί να περάσει..πως μπορώ να πάρω δύναμη; ο σύζυγός μου θέλει να προσπαθήσουμε κάποια στιγμή που θα είμαι έτοιμη για τρίτο μωράκι...θα θελήσω ποτέ; πως να νιώσω λίγη γαλήνη..
Αναγνώστρια
Πηγή: http://bit.ly/2camdcI
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Δεν διμοσιεύονται σχόλια υβριστικού περιεχομένου. Την αποκλειστική ευθύνη για τα σχόλια την έχουν οι σχολιαστές.