Τελείωνα το πανεπιστήμιο και ήμουν παντελώς άφραγκη. Είχα φτάσει στο σημείο που πήγαινα σε μαγαζιά τύπου «όλα κοστίζουν ένα δολάριο» για να αγοράσω τρόφιμα, όταν έπεσα πάνω σε μια αγγελία σε μια τοπική εφημερίδα για ένα κλασάτο τζαζ μπαρ που έψαχνε μπαργούμαν/σερβιτόρα. Η δουλειά απαιτούσε να πας εκεί για συνέντευξη, οπότε πήγα, είπα ψέματα σχετικά με την εμπειρία μου και με πήραν στην στιγμή. Ο τύπος που με προσέλαβε -το νέο μου αφεντικό- ήταν πολύ ωραίος γκόμενος. Ήταν λίγο πιο μεγάλος από εμένα, με μακριά ξανθά μαλλιά που τον έκαναν να μοιάζει με Έλληνα θεό και έπαιζε σε μια μπάντα που διασκεύαζε κομμάτια του John Denver, πράγμα που τον έκανε πολύ κουλ στα 24χρονα μάτια μου. Ξεκίνησα την πρώτη μου βράδια μερικές μέρες αργότερα και πήρα γραμμή πως το αφεντικό μου, αν και κάπως μαλάκας, ήταν από τους τύπους με τους οποίους ήθελα να πηδηχτώ.
Μετά από μερικούς μήνες συνεργασίας, όπου φλερτάραμε εδώ κι εκεί, με ρώτησε αν «θες να δούμε καμιά ταινία ξέρω ‘γω» μετά την δουλειά. Όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό. Δεν ήταν η πρώτη φορά που ξεπερνούσα κάποια όρια -αφήστε που είχα να πηδηχτώ καιρό- οπότε είπα να παίξω μπάλα.
Πήγαμε στο διαμέρισμά του, είδαμε 20 λεπτά μιας ταινίας που ούτε καν θυμάμαι, και μετά αρχίσαμε το φάσωμα. Η συνείδησή μου φώναζε πως το να πηδήξω το αφεντικό μου ήταν μια πολύ κακή επιλογή ζωής, εμένα μου άρεσε που τον έκανα να περιμένει, οπότε δεν το πήγαμε παραπέρα.
Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι να με καλέσει ξανά σπίτι του. Αρχίσαμε να φασωνόμαστε στο κρεβάτι του, μόνο που αυτήν την φορά βγάλαμε και τα ρούχα μας. Σε γενικές γραμμές είμαι πολύ υπέρ του ασφαλούς σεξ, αλλά αυτήν την φορά παρασύρθηκα. Μπήκε μέσα μου δύο-τρεις φορές χωρίς προφυλακτικό, όταν του είπα να σταματήσει. Δεν έπαιρνα αντισυλληπτικά και το τελευταίο πράγμα που χρειαζόμουν στην ζωή μου ήταν να χρειαστεί να εξηγήσω στους δικούς μου ότι με είχε γκαστρώσει ένας μπάρμαν/μουσικός που ήταν και αφεντικό μου.
Το επόμενο πρωινό, έφυγα για ένα ταξίδι με σκοπό να δω κάτι φίλους. Με πήγε στο αεροδρόμιο και μου έστελνε γλυκά μηνυματάκια όσο έλειπα, λέγοντας μου πόσο ήθελα να με δει και τέτοια. Ήταν όμορφο.
Λίγες μέρες αφότου είχα ξεκινήσει τις διακοπές μου, άρχισα να παίρνω γραμμή ότι κάτι δεν πήγαινε καλά… εκεί κάτω. Το αιδοίο μου ήταν σαν βρύση που έχανε νερά. Ανά διαστήματα, πονούσε τόσο πολύ, που αισθανόμουν λες και κάποιος μου πετούσε υγρά μπαταρίας στα απόκρυφά μου. Προσπάθησα να περάσω καλά, αλλά ήταν σχεδόν αδύνατον με τις τόσες ενοχλήσεις από τα κάτω διαζώματα. Το κατούρημα ήταν αφόρητο. Με έτρωγε τόσο πολύ, που μου ήταν δύσκολο να κοιμηθώ ή να περπατήσω, βασικά μου ήταν δύσκολο να κάνω το οτιδήποτε. Το αιδοίο μου έβγαζε περίεργες μυρωδιές και έβγαζε άφθονα και περίεργα υγρά.
Άρχισα να υποπτεύομαι ότι όλα αυτά ήταν «δώρο» του αφεντικού μου, αλλά δεν ήθελα να πω τίποτα ακόμα. Πρώτον, ήταν το αφεντικό μου και δεύτερον, δεν ήθελα να σαμποτάρω αυτό το ρομάντζο με κατηγορίες περί σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων. Άσε που μπορεί να ήταν τίποτα βαρβάτοι κολπικοί μύκητες.
Μερικές μέρες αργότερα πήγα να σηκωθώ όρθια και λίγο έλειψε να λιποθυμήσω. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα πως τα πράγματα ήταν σοβαρά. Πήγα σε μια κλινική, κάθισα σε ένα γεμάτο σαλονάκι για ώρες, με το αιδοίο μου να με καίει και να με τρώει και σκέφτηκα αν ήθελα να ξαναδώ ανδρικό πουλί. Σε κάποια φάση με κάλεσαν και τους άφησα να με κοιτάξουν εκτενώς, ενώ εγώ ήμουν ξαπλωμένη ανάσκελα και έβλεπα κάτι αφίσες με γατάκια που είχαν κολλήσει στο ταβάνι.
Το χειρότερο από όλα ήταν πως έπρεπε να πω στον άνθρωπο που μου έδινε τον μισθό μου ότι είχε σχεδόν αποτελειώσει το αιδοίο μου
Όταν η νοσοκόμα γύρισε με τις εξετάσεις, είχε το ύφος του «κακομοίρα μου έχω άσχημα νέα». Το καλό ήταν πως δεν είχα HIV. Το κακό ήταν πως είχα ένα κουβά άλλα. Γονόρροια, σύφιλη, χλαμύδια, και η βακτηριακή κολπίτιδα. Λίγο αργότερα μου βρήκαν και κονδυλώματα.
Ήμουν σοκαρισμένη. Ίσως να είχα κάποια από αυτά από πριν και να ήταν ανενεργά, αλλά είχα να κάνω σεξ με άνθρωπο πάνω από τέσσερις μήνες και ακόμα και τότε χρησιμοποιούσα προφυλακτικά και έκανα συχνά εξετάσεις. Αν όλα αυτά τα προβλήματα ήταν «προσφορά» ενός ανθρώπου, τότε το αφεντικό μου πρέπει να είχε το πιο «άρρωστο» πουλί της Αμερικής.
Η νοσοκόμα μου έκανε δύο αντιβιοτικές ενέσεις στον κώλο και μου έδωσε και μια χούφτα αντιβιοτικά για στοματική λήψη πριν με στείλει κουτσαίνοντας στην έξοδο με ένα αιδοίο γεμάτο μολύνσεις και μια καρδιά γεμάτη τύψεις. Αυτήν την φορά τα είχα κάνει ΠΟΛΥ σκατά. Το χειρότερο από όλα, ήταν πως ακόμα δεν είχα τελειώσει. Έπρεπε να πω στον άνθρωπο που μου έδινε τον μισθό μου και πως είχε σχεδόν αποτελειώσει το αιδοίο μου.
Είχαμε ήδη κανονίσει ένα ραντεβού εκείνο το βράδυ σε κάποια σκατένια μπυραρία. Ήξερα μόνο δύο πράγματα με σιγουριά: δεν θα του έλεγα τα νέα σε ένα γεμάτο εστιατόριο και σίγουρα χρειαζόμουν αλκοόλ για να επιβιώσω αυτής της ιστορίας. Παρήγγειλα ένα sampler με πέντε διαφορετικά είδη μπύρας και έβγαλα το δείπνο με αλκοολική βοήθεια.
Όταν πήγαμε σπίτι του, έβαλε το Harold and Maude, που κάποτε ήταν η αγαπημένη μου ταινία, αλλά πλέον συνδέεται μόνο με σκατένιες αναμνήσεις. Κάθισα κάπως αγχωμένη στην άκρη του καναπέ του και προετοίμασα τον εαυτό μου. «Ας του το πω», σκέφτηκα και ετοιμάστηκα να του πω τα νέα.
Με πρόλαβε. «Πρέπει να μιλήσουμε». Ανέπνευσα με ανακούφιση. Σκέφτηκα πως «ναι! Το ξέρει ήδη και θα το κάνει από μόνος του». Τον κοίταξα, αισθανόμενη το άγχος να φεύγει από πάνω μου.
«Δεν ξέρω αν μπορώ να σε ξαναδώ», είπε, «είσαι πολύ μικρή για μένα».
Τον κοιτούσα σαν χαζή. Δεν μου έβγαινε μιλιά. ΚΑΙ με είχε κολλήσει κάθε σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα που γνώριζε η ανθρωπότητα ΚΑΙ με παρατούσε;
Με το θάρρος που μου είχε δώσει η μπύρα, άρχισα να του φωνάζω, λέγοντάς του για το τι μου είχε κάνει στα κάτω διαζώματά μου με όλες του τις αρρώστιες. Εκείνος αρνήθηκε τα πάντα, λέγοντας πως δεν ήταν δυνατόν και ότι αποκλείεται να ήταν αυτός. Έφυγα έξαλλη από το διαμέρισμά του.
Στους νορμάλ χωρισμούς μπορείς να ουρλιάξεις ένα επικό «ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ» και να κοπανήσεις την πόρτα στην μάπα κάποιου. Αλλά όταν βγαίνεις με το αφεντικό σου, αυτό δεν αποτελεί επιλογή. Δεν ήθελα να σκέφτομαι την δουλειά, γιατί ήξερα πως θα τον δω εκεί.
Την επόμενη μέρα μας κάλεσαν για «μίτινγκ». Είχα φοβερό άγχος, αλλά ήταν εκεί όλο το προσωπικό του μαγαζιού και κατάφερα να τον αποφύγω τελείως, μιας και την συνάντηση καθοδηγούσε ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού. Σε ένα περίεργο παιχνίδι της μοίρας, μας είπαν πως το μπαρ έκλεινε τις πόρτες του οριστικά -και άμεσα- και πήραμε όλοι τις αποζημιώσεις μας.
Κατά κάποιον τρόπο, ήταν ένα θαύμα: δεν θα χρειαζόταν να τον ξαναδώ ποτέ μου. Αλλά υπήρχε και ένα αρνητικό σε όλο αυτό: είμαι πλέον άνεργη, ακόμα άφραγκη και είχα πέντε σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα. Καμιά φορά πηδάς το αφεντικό σου και καμιά φορά σε πηδάει αυτό σαν να λέμε.
Πηγή:athensmagazine.gr
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Δεν διμοσιεύονται σχόλια υβριστικού περιεχομένου. Την αποκλειστική ευθύνη για τα σχόλια την έχουν οι σχολιαστές.