Στην μέση μιάς λιμνοθάλασσας, «αναβλύζει» ένα μικρό νησάκι, που
ενώνεται με δύο τοξωτές γέφυρες, μήκους 300 μέτρων, ανατολικά, και
δυτικά.
Αυτό, είναι το «Αιτωλικό», που βρίσκεται βορειοδυτικά τού Μεσολογγίου, στην Στερεά Ελλάδα.
Στην Ιστορία, είναι γνωστό με τρία όνοματα, εκ τών οποίων, το πρώτο, είναι: το «Ανατολικόν». Ήταν ευρέως γνωστό, πριν την «Επανάσταση τού 1821», επειδή ήταν το ανατολικότερο νησάκι τού Αχελώου.
Το δευτέρο, που είναι διαδεδομένο σε τοπικά δημοτικά τραγούδια, είναι: το «Αντλικό», που σημαίνει: «ο τόπος που αντλεί νερό».
Τό τρίτο, που αποτελεί καί τήν τωρινή του ονομασία, είναι: το «Αιτωλικό», η οποία λέγεται ότι προέρχεται από τον βασιλιά τών Μακεδόνων: «Δημήτριον», τον επικληθέντα: «Αιτωλικόν».
Η ευρυτέρη περιοχή τού «Αιτωλικού» έχει ιστορική σημασία, καθώς πολλά γεγονότα «έλαβαν χώραν», κατά την «Επαναστάση τού 1821», όταν το πολιορκούσαν, γιά 70 μέρες, από: τον Σεπτέμβριο τού 1823, έως: τον Νοέμβριο, τού ιδίου έτους. Στρατεύματα τών Τουρκών προσπαθούσαν να «ρίξουν» το «Αιτωλικό», αλλά δεν τα καταφέραν, κι’ αυτό, «σήμανε» μιά σημαντική νίκη τών Ελλήνων, διότι δεν προσπάθησαν άλλη εκστρατεία, στην δυτική Ελλάδα!
Ένα, άλλο, ιστορικό γέγονος, είναι: η «δίκη τού Καραϊσκάκη», που έγινε στην «εκκλησία τής Παναγίας», την 1η Απρίλιου τού 1824. Καθώς, και η «μάχη τού Ντολμά», την 1η Μαρτίου τού 1826, όταν «έπεσε» το «Αιτωλικό».
Η διαμόρφωση τού νησιού: αρχικά, απετελείτο από συστάδα μικρών νησιών, ηνωμένων με γεφύρια, κατασκευασμένα απο ψαράδες. Όμως, το 1972, κατά την «Δικτατορία», έγινε η τελευταία επιχωμάτωσις, αλλάζοντας την έκταση τού νησιού, το οποίο «τετραγωνοποιήθηκε», δίνοντας μία οικοπεδική έκταση.
Το νησί «επικοινωνεί» με την στεριά, με δύο γεφύρια, από ανατολή, και δύση, μήκους: 300 μέτρων, και πλάτους: 8 μέτρων, κατασκευασμένα το 1848.
Πέριξ τού νησιού, το νερό εισχωρεί στο, λεπτό, στρώμα γης, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον «ανάγλυφο», στην ακτογραμμή! Αλμυρόβαλτοι, και αμμώδεις περιοχές, συνθέτουν το «σκηνικό»! Ομορφιά βγαλμένη από «καρτ-ποστάλ»!
Η λιμνοθάλασσα είναι ένα πολύπλοκο οικοσυστήμα, και αποτελεί τό μεγαλύτερο τής Ελλάδος. Δεν διακρίνεται γιά την μεγάλη ποικιλία ψαριών, εμπορικού ενδιαφέροντος, αλλά γιά τούς μεγάλους πλυθυσμούς, που μπορεί να δεχθεί.
Εκεί, επιβιώνουν, ή περνούν, ‘πάνω από 250 διαφορετικά είδη πουλιών, οπού καθιστούν κατάλληλη, την περιοχή, γιά «birds watching» («ορνιθοπαρατήρηση»).
Στο «Αιτωλικό», λειτουργεί το λαογραφικό μουσείο, με πολλά εκθέματα, καθώς και το «Μουσείο Χαρακτικής Τέχνης: Βάσω Βατράκη», που είναι το μόνο, στην Ευρώπη, μουσείο, αμιγώς, «Χαρακτικής Τέχνης»! Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία, και φιλοξενεί ‘πάνω από 500 έργα.
Το πιό γνώστο γεγονός, που γίνεται στο «Αιτωλικό», είναι το «πανηγύρι τής Αγίας Αγάθης», όπου «λαμβάνει χώραν», κάθε χρόνο, το τριήμερο: 21-23 Αυγούστου, ημέρα απόδοσης τής εορτής: «Κοιμήσεως τής Θεοτόκου», «έλκοντας» το ενδιαφέρον τών τουριστών.
Αυτό, είναι το «Αιτωλικό», που βρίσκεται βορειοδυτικά τού Μεσολογγίου, στην Στερεά Ελλάδα.
Στην Ιστορία, είναι γνωστό με τρία όνοματα, εκ τών οποίων, το πρώτο, είναι: το «Ανατολικόν». Ήταν ευρέως γνωστό, πριν την «Επανάσταση τού 1821», επειδή ήταν το ανατολικότερο νησάκι τού Αχελώου.
Το δευτέρο, που είναι διαδεδομένο σε τοπικά δημοτικά τραγούδια, είναι: το «Αντλικό», που σημαίνει: «ο τόπος που αντλεί νερό».
Τό τρίτο, που αποτελεί καί τήν τωρινή του ονομασία, είναι: το «Αιτωλικό», η οποία λέγεται ότι προέρχεται από τον βασιλιά τών Μακεδόνων: «Δημήτριον», τον επικληθέντα: «Αιτωλικόν».
Η ευρυτέρη περιοχή τού «Αιτωλικού» έχει ιστορική σημασία, καθώς πολλά γεγονότα «έλαβαν χώραν», κατά την «Επαναστάση τού 1821», όταν το πολιορκούσαν, γιά 70 μέρες, από: τον Σεπτέμβριο τού 1823, έως: τον Νοέμβριο, τού ιδίου έτους. Στρατεύματα τών Τουρκών προσπαθούσαν να «ρίξουν» το «Αιτωλικό», αλλά δεν τα καταφέραν, κι’ αυτό, «σήμανε» μιά σημαντική νίκη τών Ελλήνων, διότι δεν προσπάθησαν άλλη εκστρατεία, στην δυτική Ελλάδα!
Ένα, άλλο, ιστορικό γέγονος, είναι: η «δίκη τού Καραϊσκάκη», που έγινε στην «εκκλησία τής Παναγίας», την 1η Απρίλιου τού 1824. Καθώς, και η «μάχη τού Ντολμά», την 1η Μαρτίου τού 1826, όταν «έπεσε» το «Αιτωλικό».
Η διαμόρφωση τού νησιού: αρχικά, απετελείτο από συστάδα μικρών νησιών, ηνωμένων με γεφύρια, κατασκευασμένα απο ψαράδες. Όμως, το 1972, κατά την «Δικτατορία», έγινε η τελευταία επιχωμάτωσις, αλλάζοντας την έκταση τού νησιού, το οποίο «τετραγωνοποιήθηκε», δίνοντας μία οικοπεδική έκταση.
Το νησί «επικοινωνεί» με την στεριά, με δύο γεφύρια, από ανατολή, και δύση, μήκους: 300 μέτρων, και πλάτους: 8 μέτρων, κατασκευασμένα το 1848.
Πέριξ τού νησιού, το νερό εισχωρεί στο, λεπτό, στρώμα γης, δημιουργώντας ένα ενδιαφέρον «ανάγλυφο», στην ακτογραμμή! Αλμυρόβαλτοι, και αμμώδεις περιοχές, συνθέτουν το «σκηνικό»! Ομορφιά βγαλμένη από «καρτ-ποστάλ»!
Η λιμνοθάλασσα είναι ένα πολύπλοκο οικοσυστήμα, και αποτελεί τό μεγαλύτερο τής Ελλάδος. Δεν διακρίνεται γιά την μεγάλη ποικιλία ψαριών, εμπορικού ενδιαφέροντος, αλλά γιά τούς μεγάλους πλυθυσμούς, που μπορεί να δεχθεί.
Εκεί, επιβιώνουν, ή περνούν, ‘πάνω από 250 διαφορετικά είδη πουλιών, οπού καθιστούν κατάλληλη, την περιοχή, γιά «birds watching» («ορνιθοπαρατήρηση»).
Στο «Αιτωλικό», λειτουργεί το λαογραφικό μουσείο, με πολλά εκθέματα, καθώς και το «Μουσείο Χαρακτικής Τέχνης: Βάσω Βατράκη», που είναι το μόνο, στην Ευρώπη, μουσείο, αμιγώς, «Χαρακτικής Τέχνης»! Έχει τιμηθεί με αρκετά βραβεία, και φιλοξενεί ‘πάνω από 500 έργα.
Το πιό γνώστο γεγονός, που γίνεται στο «Αιτωλικό», είναι το «πανηγύρι τής Αγίας Αγάθης», όπου «λαμβάνει χώραν», κάθε χρόνο, το τριήμερο: 21-23 Αυγούστου, ημέρα απόδοσης τής εορτής: «Κοιμήσεως τής Θεοτόκου», «έλκοντας» το ενδιαφέρον τών τουριστών.
loading...