Ο γλυκύτατος άνθρωπος που τοποθετεί τα πράγματα στις σακούλες είναι ειδικών αναγκών και βάζει προσεχτικά και αργά τα πράγματα.
Ο υπάλληλος: ‘Την θέλετε αυτή;’
(Μου δείχνει μια από τις σακούλες μου που ήταν τρύπια.)
Εγώ: ‘Όχι, βάλτε μια άλλη. Ευχαριστώ.’
Η γυναίκα πίσω μου: ‘Θεέ μου! Κάνε γρήγορα!’
Εγώ: ‘Τώρα, τελειώνω με την πληρωμή. Δεν φταίει το παιδί.’
Η γυναίκα πίσω μου: ‘ Α, είσαι και εσύ αργή σαν αυτόν; Θεέ μου, όλοι εσείς οι άνθρωποι ειδικών αναγκών θα πρέπει να πάψετε να μπαίνετε στα πόδια των κανονικών ανθρώπων!’
Ο υπάλληλος: (Φαίνεται να έχει προσβληθεί), ‘Κυρία, η κυρία από δω πάει στο πανεπιστήμιο. Είναι έξυπνη.’ (Δείχνει το όνομα του πανεπιστημίου που γράφει πάνω στο σορτσάκι μου.)
Εγώ: ‘ Και αυτός είναι ο καλύτερος υπάλληλος εδώ! Είναι πολύ προσεχτικός, πράγμα καλό για τα ψώνια.’
( Οι τσάντες μου είναι έτοιμες. Με βοηθά να βάλω μερικές στον ώμο.)
Η γυναίκα πίσω μου: ‘Θεέ! Δεν θα σε βοηθήσει να τις πας και στο αυτοκίνητο; Τι έγκλημα. Θέλω να δω αμέσως τον υπεύθυνο!’
Εγώ: ‘Είμαι με τα πόδια, κυρία. Θέλετε να δείτε τον υπεύθυνο για κάτι που του έχω ζητήσει να με βοηθήσει πολλές φορές;’
Ο υπάλληλος: (σε εμένα), ‘ Καλή σας μέρα.’
Η γυναίκα πίσω μου: ‘Καθυστερημένε.’
( Η ταμίας που παρακολουθούσε αλλά δεν είχε πει κουβέντα μέχρι τότε, κοιτάζει την γυναίκα ήρεμα.)
Ταμίας: ‘Άρνηση εξυπηρέτησης λόγω απαράδεκτης διάκρισης κατά άξιου υπαλλήλου καθώς και πελάτη. Μπορείτε να αφήσετε τα ψώνια σας κάτω. Θα τα βάλουμε πίσω στα ράφια. Παρακαλώ φύγετε.’
(Αυτή αποφασίζει να προκαλέσει μεγάλη φασαρία, δεν το βάζει κάτω και τελικά χρειάστηκε σωματική δύναμη για να την σταματήσουν, αφού προηγουμένως είχε σπάσει ένα ράφι. Ο υπάλληλος έβαλε εμένα και μια άλλη πελάτισσα πίσω στο καπνιστήριο για την ασφάλειά μας μέχρι να έρθει η αστυνομία.)
Υπάλληλος: ‘ Θα έρθετε την άλλη εβδομάδα, παρ’ όλα αυτά;’ (Κοιτάζει ανήσυχος.)
Εγώ: ‘ Ναι.’
( Το χαμόγελό του με έκανε χαρούμενη για όλη την υπόλοιπη μέρα μου.)
Πιστεύετε ότι η ταμίας έκανε το σωστό λέγοντας στην απαίσια γυναίκα να φύγει; Τι θα κάνατε στη θέση της;
Πηγή: tilestwra.com
loading...