«Κάνω χημειοθεραπείες από πέρυσι το καλοκαίρι. Ομως δεν το βάζω κάτω. Το παλεύω γιατί ξέρω ότι κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε από τη ζωή. Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα...». Τα λόγια του στην «Espresso», αν και βγαίνουν βαριά από τα χείλη του, κρύβουν μια αχτίδα αισιοδοξίας.
Με παλικαρίσια πυγμή «παίζει μπουνιές με τον καρκίνο». Ο νέος γολγοθάς με την υγεία του, μετά το εγκεφαλικό επεισόδιο που τον καθήλωσε στο σπίτι του στη Γλυφάδα το 2010, δεν δείχνει να τον λυγίζει, παρά το γεγονός ότι η μάχη είναι σκληρή. «Με το γέλιο προσπαθώ να την παλέψω, αλλιώς θα είχα "φύγει" προ πολλού» εξομολογείται στην «Εspresso» από το κρεβάτι του πόνου, όπου περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του, ανοίγοντας έτσι την πολύωρη συζήτηση μαζί μας.
Τα φώτα της δημοσιότητας έχουν φύγει από πάνω του, μια και -όπως λέει- «όταν είσαι απόμαχος σε ξεχνούν ακόμη και εκείνοι που σε θεωρούσαν καλύτερο και αιώνιο φίλο τους».
Ο 72χρονος ηθοποιός, με τις δεκάδες συνεργασίες στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση, τα τελευταία πέντε χρόνια είναι απομονωμένος απ' όλα. «Μου προέκυψαν πολλά προβλήματα υγείας. Το εγκεφαλικό, η αστάθεια και τώρα ο καρκίνος. Τι άλλο να πάθω ο άνθρωπος; Τα έχω όλα» λέει δυνατά με τη χαρακτηριστική βραχνάδα στη φωνή του.
Οπως ο ίδιος αποκαλύπτει, ο καρκίνος που έχει στην ουροδόχο κύστη και οι μηνιαίες χημειοθεραπείες τον έχουν γονατίσει. «Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους. Είναι ανυπόφοροι. Θα το παλέψω όμως. Τον έχω πάρει στα αστεία. Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι καθόλου. Κάποια στιγμή θα φύγουμε από τη ζωή. Αλλωστε τον θάνατο και την Εφορία δεν τα αποφεύγεις» δηλώνει με αστείρευτο χιούμορ και με το βροντερό, ασυγκράτητο γέλιο που πλημμύριζε τις ταινίες του τη δεκαετία του '80.
Μιλάει με πάθος για τη δουλειά του, για το χειροκρότημα που του λείπει, για την προδοσία των πολιτικών: «Εδώ και πενήντα χρόνια μάς κλέβουν. Και θα σου δώσω ένα παράδειγμα: εγώ είχα ένσημα πολλαπλής ασχολίας. Τα ένσημά μου είχαν ξεπεράσει τα 35 χρόνια εργασίας.
Πήγα λοιπόν κάποια στιγμή στο ΙΚΑ και μου λένε: "Κύριε Τσάκωνα, από αυτά τα 1.000 ετησίως που έπρεπε να μπουν, μόνο 150 ένσημα τον χρόνο πιάνονται. Τα άλλα έχουν πάει υπέρ πίστεως και πατρίδος". Οταν λοιπόν ήμουν πιτσιρικάς δούλεψα τρία χρόνια στη Γερμανία. Μου είπαν λοιπόν τότε: "Θέλετε σε χρήματα τις κρατήσεις ή σε ένσημα". Τους απάντησα "σε ένσημα". Και έρχεται το γερμανικό κράτος έπειτα από σαράντα χρόνια και μου στέλνει επιστολή με την οποία μου επισημαίνει: "Κύριε Τσάκωνα, έχετε να λαμβάνετε μηνιαία σύνταξη 70 ευρώ για τα τρία χρόνια εργασίας που είχατε στη χώρα μας". Αυτοί είμαστε στην Ελλάδα».
Οικονομικό πρόβλημα ο Κώστας Τσάκωνας δεν έχει, μια και, όπως λέει, δεν είχε κανένα πάθος. «Κράτησα τα λεφτά μου γιατί πάντα σκεφτόμουν τα γηρατειά μου. Δεν είχα κανένα πάθος. Και λυπάμαι τους συναδέλφους μου που πηγαίνουν τώρα και ζητιανεύουν στο Σπίτι του Ηθοποιού. Αυτοί ήταν "φιγούρα και λιγούρα". Αυτό είναι κατάντια. Ο Θεός σού τα δίνει πλουσιοπάροχα κάποια στιγμή, κράτησέ τα», χωρίς ωστόσο να θέλει να αναφέρει ονόματα.
«Αν δεν υπήρχε ο Ντασσέν, η Μελίνα θα ήταν στα αζήτητα»
Η κουβέντα μας για τους πολιτικούς είναι μεγάλη. Κάποια στιγμή αναφέρεται στη Μελίνα Μερκούρη και σε όσα είπε ο Νότης Σφακιανάκης για εκείνην: «Δεν ξέρω τι είπε ο Σφακιανάκης. Ομως αν δεν ήταν κοντά της ο Ζυλ Ντασσέν, η Μελίνα θα ήταν στα αζήτητα. Ηταν αυτή που προτού γίνει υπουργός Πολιτισμού είχε προτρέψει τον κόσμο να μην πληρώνει τα τέλη της ΕΡΤ και να τα δίνει στο Παρακαταθηκών και Δανείων.
»Μόλις έγινε υπουργός, το βούλωσε» λέει εκνευρισμένος, ενώ θυμάται και πώς τη γνώρισε στο υπουργείο Πολιτισμού.
«Είχε ένα ύφος δέκα καρδιναλίων. Η υποτιθέμενη λαϊκή Μελίνα. Η Μελίνα της "Στέλλας" του λαού. Και θα σου πω και ακόμη ένα παράδειγμα. Ο γερο-Καραμανλής ήταν εκείνος που έκανε τσιμεντούπολη την Αθήνα. Η Μελίνα είχε πάντα πολιτικό λόγο. Και ξαφνικά, όταν γίνεται υπουργός Πολιτισμού, θυμάται τα διατηρητέα κτίρια της Αθήνας, που ήταν όλα και όλα δέκα στο σύνολο. Είχε ισοπεδωθεί η Αθήνα. Τόσα χρόνια πού ήσουν, Μελίνα, να πατήσεις πόδι στον Καραμανλή και να σώσεις τα κτίρια του περασμένου αιώνα; Μόνο η Ακρόπολη είναι διατηρητέα και αυτή έχει το μαύρο της το χάλι».
Ωστόσο, όταν του αναφέρουμε αν της αναγνωρίζει τις δηλώσεις που πρώτη εκείνη έκανε στο εξωτερικό περί κλοπής των Μαρμάρων του Παρθενώνα από τον Ελγιν, λέει: «Το έκανε για την πάρτη της και για την πολιτική σταδιοδρομία της. Για τίποτα άλλο».
«Νοσταλγώ πολύ τις εποχές της δόξας μου»
Τα ένδοξα χρόνια για τον Κώστα Τσάκωνα, τότε που γέμιζε με χιλιάδες κόσμο τα θέατρα, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Ο ίδιος, καθηλωμένος πλέον στο κρεβάτι, θυμάται και μελαγχολεί: «Νοσταλγώ εκείνες τις εποχές, διότι εκτός από μ***ς που έκανα -ακόμη και ο Κατράκης είχε κάνει επαγγελματικά λάθη-, είχα και πολύ σημαντικές δουλειές που παίζονταν ακόμη και στην ΕΡΤ.
»Και μιλάμε για μια κρατική τηλεόραση στην οποία δεν περνούσαν εύκολα πράγματα, αν δεν ήταν σοβαρά» λέει, ενώ στην ερώτηση ποιος συνάδελφος του λείπει, αναφέρει «Ο Μουστάκας!
Είχαμε δέσει τόσο πολύ μεταξύ μας σε όλες τις δουλειές, που αν δεν πηγαίναμε μία ώρα νωρίτερα για να εκτονωθούμε στο γέλιο, δεν μπορούσαμε να παίξουμε στη σκηνή. Υπήρχαν φορές που χωρίς να μιλάμε, γελούσαμε και μαζί και ο κόσμος, επί μισή ώρα. Τόση χημεία είχαμε με τον Σωτήρη. Ηταν καλή ψυχή και εκείνος και η Μπονέλου. Θυμάμαι τη Μαρία, όταν ξεκίνησε το Αλτσχάιμερ, μου λέει ο Σωτήρης: "Ρε συ Κώστα, για πάρε το βράδυ τηλέφωνο να το σηκώσει η Μαρία, να δούμε, θα σε θυμηθεί;" Οντως το έκανα και λέει εκείνη γελώντας στον Σωτήρη: «Ο μ***ς ο Τσάκωνας είναι στο τηλέφωνο».
Οσο για τους ηθοποιούς που τον θυμούνται; «Εχω κρατήσει επαφές και με τον Βουτσά και με τον Χάρρυ Κλυνν και με τον Κωνσταντίνου. Οσοι θέλουν να με θυμηθούν και να τα πούμε, εδώ είμαι».
Καλοί φίλοι
Οπως λέει ο σπουδαίος κωμικός, ακόμη και σήμερα κρατάει σαν φυλαχτό τα λόγια του καλού του φίλου Θανάση Βέγγου για το χειροκρότημα του θεάτρου: «Κώστα, το χειροκρότημα και το θέατρο είναι... χασίσι. Εχεις πάντα την ανάγκη του».
Οταν τον ρωτάμε αν θα μπορούσε να παίξει ο ίδιος σήμερα έναν ρόλο, ανάλογο της ηλικίας του, μας παραπέμπει σε μια φράση που του είχε πει ο Νίκος Σταυρίδης: «Ποτέ μη ζητήσεις να παίξεις και να λένε "τον καημένο, πώς κατάντησε...". Δεν πρέπει να σε βλέπουν και να σε λυπούνται. Ο ηθοποιός εκπέμπει φως, λάμψη, γέλιο, κλάμα. Οχι μιζέρια. Δεν θα ξεχάσω τον Χατζηχρήστο στις τελευταίες παραστάσεις του. Καλύτερα να μην τον έβλεπες...».
Ακόμα και τώρα είμαι δότης αίματος
Παρά τα προβλήματα υγείας που τον ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια, ο ίδιος εξακολουθεί και δίνει αίμα προκειμένου να σώσει συνανθρώπους του, αφού έχει την πιο σπάνια ομάδα αίματος: μηδέν ρέζους αρνητικό. «Εχω δώσει έως τώρα 21 μπουκάλια αίμα χωρίς να ζητήσω το παραμικρό. Εχω σώσει πολλές ζωές. Σου τονίζω, είναι η πιο σπάνια ομάδα. Το μόνο λοιπόν που ζήτησα από το υπουργείο Υγείας είναι μέσα στους εθελοντές αιμοδότες να αναφέρεται και το όνομά μου, τιμής ένεκεν. Δεν το έκαναν ποτέ. Αυτοί είμαστε...».
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Δεν διμοσιεύονται σχόλια υβριστικού περιεχομένου. Την αποκλειστική ευθύνη για τα σχόλια την έχουν οι σχολιαστές.