Ο κόσμος θέλει να πιστέψει ξανά. Και σε πολιτικούς και στην
Πολιτεία και σε κόμματα και στο Σύνταγμα. Ορισμένοι όμως κάνουν τα πάντα
για να τον αποτρέψουν
του Τάσου Τασιούλα
Η Μεγάλη Εβδομάδα ανέκαθεν αποτελούσε μια καλή αφορμή για να πάω στην Εκκλησία. Επειδή δεν εκκλησιάζομαι συχνά, δεν έχω και καλή εικόνα από τον κόσμο που πηγαίνει στις εκκλησίες σε τακτική βάση. Ωστόσο, η φετινή προσέλευση (δεν ξέρω αν είναι απλώς ιδέα μου) στους ναούς της Θεσσαλονίκης ήταν πολύ μεγάλη.
Η παρατήρηση αυτή πάντως δεν είναι μόνο δική μου, που δεν είμαι από τους θρησκευόμενους, αλλά και πολλών ανθρώπων οι οποίοι συνηθίζουν να πηγαίνουν στις εκκλησίες τουλάχιστον κάθε Κυριακή.
Συζητούσα με πιστούς στο προαύλιο μιας εκκλησίας της πόλης, στην οποία δεν μπορούσες να μπεις μέσα και έλεγαν ότι ο κόσμος πλέον έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στο Θεό, ότι βρίσκει καταφύγιο στην Εκκλησία και παρηγοριά στην Πίστη.
Σε μια περίοδο που όλα γύρω φαίνονται γκρεμισμένα και κατά την οποία πολλές ζωές έγιναν ερείπια, η κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας και η ψυχολογική στήριξη που παρέχει η εκκλησία (είναι μάλλον από τους λίγους τόπους όπου μπορείς να στηρίξεις ο ίδιος τον εαυτό σου ψυχολογικά) μοιάζουν για πολλούς με βάλσαμο. Το ευχάριστο για το θεσμό της Εκκλησίας είναι ότι η αυξημένη προσέλευση δεν παρατηρείται μόνο την πασχαλινή περίοδο.
Επίσης θα ήθελα να παρατηρήσω ότι ο κόσμος που προσέρχεται πλέον στους ναούς είναι εξαιρετικά ευπρεπής. Δεν ακούς φασαρία όπως στο παρελθόν. Δεν ακούς κινητά να χτυπούν ασταμάτητα. Η σιωπή του σεβασμού είναι καθηλωτική. Και –ευτυχώς πια- λείπουν τα… εξαντρίκ προκλητικά ντυσίματα ή έστω έχουν περιοριστεί, γιατί το κακό με την εκκλησιαστική… πασαρέλα είχε παραγίνει.
Η πίστη στο Θεό, κατά τη δική μου οπτική, δεν απαιτεί και παρουσία στην εκκλησία. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις επ’ αυτού. Ωστόσο, μέσα σε μια κοινωνία στην οποία οι θεσμοί σχεδόν στο σύνολό τους είτε έχουν καταρρεύσει, είτε αμφισβητούνται, σε μια κοινωνία στην οποία αξίες, αρχές και ήθος αποτελούν μάλλον ανάμνηση για να μην πω λέξεις κενές περιεχομένου, η θρησκευτική πίστη φαίνεται όχι απλώς να συντηρείται, αλλά να ενισχύεται.
Να είναι αιτία η κρίση; Πιθανώς. Από την άλλη, υπενθυμίζω ότι η ίδια η Εκκλησία αντιμετώπισε τη δική της κρίση ως θεσμός πριν από πολλά χρόνια και κατόρθωσε να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των θρησκευόμενων. Τα σκάνδαλα του παρελθόντος είτε περιορίστηκαν, είτε δεν ακούγονται πια τόσο πολύ. Ίσως να ισχύουν και τα δυο. Η ουσία όμως είναι ότι ξεπεράστηκαν (ή ξεχάστηκαν) και η Εκκλησία κατορθώνει να συγκεντρώνει και πάλι μεγάλο αριθμό πιστών.
Αυτό σημαίνει πολλά για την ίδια την Εκκλησία. Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι παρά τα κρούσματα ευτελισμού του θεσμού, η Εκκλησία στάθηκε αρωγός σε χιλιάδες συμπολίτες μας σε ανάγκη κι αυτό έχει διαχρονικότητα. Τα συσσίτια, που αποτελούν μια μείζονα κοινωνική παρέμβαση σε μια κοινωνία που χάνει τη συνοχή της και που μαστίζεται από κύματα νεόπτωχων, πολλαπλασιάστηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις γιγαντώθηκαν. Έδωσαν πραγματική βοήθεια στους ανθρώπους που την έχουν απόλυτη ανάγκη. Κι αυτό εκτιμήθηκε από όλους τους πολίτες, ακόμη κι από εκείνους που δεν πιστεύουν καν.
Το παράδειγμα της Εκκλησίας νομίζω θα έπρεπε να ακολουθήσουν και όλοι εκείνοι που είναι αρμόδιοι για τη λειτουργία άλλων θεσμών. Διότι αν συνεχιστεί αυτή η εικόνα της κατάρρευσης και της διάλυσης που επικρατεί σήμερα, κάποια στιγμή οι θεσμοί αυτοί θα εξαφανιστούν.
Ο κόσμος θέλει να πιστέψει ξανά. Και σε πολιτικούς και στην Πολιτεία και σε κόμματα και στο Σύνταγμα. Ορισμένοι όμως κάνουν τα πάντα για να τον αποτρέψουν. Αν οι πολιτικοί ακολουθήσουν το εκκλησιαστικό παράδειγμα, ως μέθοδο και τίποτα περισσότερο, θα μπορούν να περιμένουν τον κόσμο να έρθει και πάλι κοντά τους. Όταν όμως ο πολίτης δε βλέπει κανένα βήμα, δεν έχει καμιά ελπίδα. Κι αν δεν έχεις ελπίδες και προσδοκίες από ένα δρόμο παύεις να τον ακολουθείς και ρίχνεις πίσω σου μαύρη πέτρα.
Εύχομαι καλό Πάσχα σε όλους με υγεία και –Θεού θέλοντος- θα επιστρέψουμε με πολιτικές απόψεις από την επόμενη Κυριακή. Σήμερα η μέρα δεν επιτρέπει πολιτικές αναλύσεις…
Η Μεγάλη Εβδομάδα ανέκαθεν αποτελούσε μια καλή αφορμή για να πάω στην Εκκλησία. Επειδή δεν εκκλησιάζομαι συχνά, δεν έχω και καλή εικόνα από τον κόσμο που πηγαίνει στις εκκλησίες σε τακτική βάση. Ωστόσο, η φετινή προσέλευση (δεν ξέρω αν είναι απλώς ιδέα μου) στους ναούς της Θεσσαλονίκης ήταν πολύ μεγάλη.
Η παρατήρηση αυτή πάντως δεν είναι μόνο δική μου, που δεν είμαι από τους θρησκευόμενους, αλλά και πολλών ανθρώπων οι οποίοι συνηθίζουν να πηγαίνουν στις εκκλησίες τουλάχιστον κάθε Κυριακή.
Συζητούσα με πιστούς στο προαύλιο μιας εκκλησίας της πόλης, στην οποία δεν μπορούσες να μπεις μέσα και έλεγαν ότι ο κόσμος πλέον έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στο Θεό, ότι βρίσκει καταφύγιο στην Εκκλησία και παρηγοριά στην Πίστη.
Σε μια περίοδο που όλα γύρω φαίνονται γκρεμισμένα και κατά την οποία πολλές ζωές έγιναν ερείπια, η κατάνυξη της Μεγάλης Εβδομάδας και η ψυχολογική στήριξη που παρέχει η εκκλησία (είναι μάλλον από τους λίγους τόπους όπου μπορείς να στηρίξεις ο ίδιος τον εαυτό σου ψυχολογικά) μοιάζουν για πολλούς με βάλσαμο. Το ευχάριστο για το θεσμό της Εκκλησίας είναι ότι η αυξημένη προσέλευση δεν παρατηρείται μόνο την πασχαλινή περίοδο.
Επίσης θα ήθελα να παρατηρήσω ότι ο κόσμος που προσέρχεται πλέον στους ναούς είναι εξαιρετικά ευπρεπής. Δεν ακούς φασαρία όπως στο παρελθόν. Δεν ακούς κινητά να χτυπούν ασταμάτητα. Η σιωπή του σεβασμού είναι καθηλωτική. Και –ευτυχώς πια- λείπουν τα… εξαντρίκ προκλητικά ντυσίματα ή έστω έχουν περιοριστεί, γιατί το κακό με την εκκλησιαστική… πασαρέλα είχε παραγίνει.
Η πίστη στο Θεό, κατά τη δική μου οπτική, δεν απαιτεί και παρουσία στην εκκλησία. Γνωρίζω ότι υπάρχουν πολλές διαφορετικές απόψεις επ’ αυτού. Ωστόσο, μέσα σε μια κοινωνία στην οποία οι θεσμοί σχεδόν στο σύνολό τους είτε έχουν καταρρεύσει, είτε αμφισβητούνται, σε μια κοινωνία στην οποία αξίες, αρχές και ήθος αποτελούν μάλλον ανάμνηση για να μην πω λέξεις κενές περιεχομένου, η θρησκευτική πίστη φαίνεται όχι απλώς να συντηρείται, αλλά να ενισχύεται.
Να είναι αιτία η κρίση; Πιθανώς. Από την άλλη, υπενθυμίζω ότι η ίδια η Εκκλησία αντιμετώπισε τη δική της κρίση ως θεσμός πριν από πολλά χρόνια και κατόρθωσε να ανακτήσει την εμπιστοσύνη των θρησκευόμενων. Τα σκάνδαλα του παρελθόντος είτε περιορίστηκαν, είτε δεν ακούγονται πια τόσο πολύ. Ίσως να ισχύουν και τα δυο. Η ουσία όμως είναι ότι ξεπεράστηκαν (ή ξεχάστηκαν) και η Εκκλησία κατορθώνει να συγκεντρώνει και πάλι μεγάλο αριθμό πιστών.
Αυτό σημαίνει πολλά για την ίδια την Εκκλησία. Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι παρά τα κρούσματα ευτελισμού του θεσμού, η Εκκλησία στάθηκε αρωγός σε χιλιάδες συμπολίτες μας σε ανάγκη κι αυτό έχει διαχρονικότητα. Τα συσσίτια, που αποτελούν μια μείζονα κοινωνική παρέμβαση σε μια κοινωνία που χάνει τη συνοχή της και που μαστίζεται από κύματα νεόπτωχων, πολλαπλασιάστηκαν και σε ορισμένες περιπτώσεις γιγαντώθηκαν. Έδωσαν πραγματική βοήθεια στους ανθρώπους που την έχουν απόλυτη ανάγκη. Κι αυτό εκτιμήθηκε από όλους τους πολίτες, ακόμη κι από εκείνους που δεν πιστεύουν καν.
Το παράδειγμα της Εκκλησίας νομίζω θα έπρεπε να ακολουθήσουν και όλοι εκείνοι που είναι αρμόδιοι για τη λειτουργία άλλων θεσμών. Διότι αν συνεχιστεί αυτή η εικόνα της κατάρρευσης και της διάλυσης που επικρατεί σήμερα, κάποια στιγμή οι θεσμοί αυτοί θα εξαφανιστούν.
Ο κόσμος θέλει να πιστέψει ξανά. Και σε πολιτικούς και στην Πολιτεία και σε κόμματα και στο Σύνταγμα. Ορισμένοι όμως κάνουν τα πάντα για να τον αποτρέψουν. Αν οι πολιτικοί ακολουθήσουν το εκκλησιαστικό παράδειγμα, ως μέθοδο και τίποτα περισσότερο, θα μπορούν να περιμένουν τον κόσμο να έρθει και πάλι κοντά τους. Όταν όμως ο πολίτης δε βλέπει κανένα βήμα, δεν έχει καμιά ελπίδα. Κι αν δεν έχεις ελπίδες και προσδοκίες από ένα δρόμο παύεις να τον ακολουθείς και ρίχνεις πίσω σου μαύρη πέτρα.
Εύχομαι καλό Πάσχα σε όλους με υγεία και –Θεού θέλοντος- θα επιστρέψουμε με πολιτικές απόψεις από την επόμενη Κυριακή. Σήμερα η μέρα δεν επιτρέπει πολιτικές αναλύσεις…
loading...
Δημοσίευση σχολίου
Δεν διμοσιεύονται σχόλια υβριστικού περιεχομένου. Την αποκλειστική ευθύνη για τα σχόλια την έχουν οι σχολιαστές.